Νιώθω τόσο θυμό μέσα μου σχεδόν για τα πάντα. Είναι μια μίξη θυμού και λύπης για τους ανθρώπους γύρω μου, τις επιλογές τους, τις σκέψεις τους, τις πράξεις τους. Ακόμα και με τον ίδιο μου τον εαυτό είμαι πολύ θυμωμένη κάποιες στιγμές. Κουράστηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια, να διαβάζω για την κατάντια της χώρας, για το που πάμε, για την ανασφάλεια που νιώθουμε όλοι.
Λυπάμαι που θα χαλάσω αυτή την εικόνα σε κάποιους και ακόμα χειρότερα θα τους ακυρώσω το επιχείρημα τους πως οι εποχές είναι δύσκολες, αλλά για όσους από εμάς έχουμε βγει στην αγορά εργασίας ή έχουμε «ανοίξει τα φτερά μας» ΜΟΝΟΙ μας, χωρίς να έχουμε κάποιον να μας «σπρώχνει» σε μια θέση εργασίας έχουμε νιώσει από πολύ νωρίς στο πετσί μας πως «οι εποχές είναι δύσκολες». Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στα τελευταία 2 χρόνια, αλλά τουλάχιστον στην τελευταία 10ετία. Θυμώνω πάρα πολύ με τους ανθρώπους που έχουν το θράσος να σχολιάζουν πως οι άνθρωποι της γενιάς μου δεν έχουμε μέλλον και επιλογές. Και ποιος παρακαλώ πολύ ευθύνεται για αυτό; Μήπως αυτοί οι ίδιοι που σπεύδουν να επιρρίψουν ευθύνες στους πολιτικούς αυτής της χώρας; Και η περίφημη γενιά της μεταπολίτευσης, του Πολυτεχνείου, οι καθόλα σκεπτόμενοι άνθρωποι αυτής της γενιάς που πάλεψαν για αυτή τη χώρα πως ακριβώς συντέλεσαν στην όποια κατάσταση βρίσκεται η χώρας μας και η γενιά μου; Σε καμία των περιπτώσεων δεν υπονοώ πως οι πολιτικοί δεν φέρουν καμία ευθύνη, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως δεν φέρουμε και όλοι εμείς ένα μερίδιο ευθύνης. Φταίει ο κύριος που ψήφιζε έναν πολιτικό για να μπορέσει κάποια στιγμή το παιδί του να βρει δουλεία, βεβαίως βεβαίως φταίει και το παιδί του κυρίου που πήγαινε στο εκλογικό κέντρο με προσημειωμένο ψηφοδέλτιο μην τυχόν και μπερδέψει το όνομα του οικογενειακού «ευεργέτη» και ρίξει την ψήφο αλλού. Φταίει και ο αγρότης που νόμιζε πως η Ε.Ε. ήταν «κοινωφελές ίδρυμα» το όποιο χάριζε απλόχερα «επιδοτήσεις». Και φυσικά φταίω και εγώ και εσύ και οι άλλοι που όντας ρομαντικά πλάσματα πιστεύαμε στον πολιτικό λόγο και πράξη και αργήσαμε πολύ να συνειδητοποιήσουμε πως στην Ελλάδα αυτά τα δυο απέχουν πολύ το ένα από το άλλο.
Παρ' όλα αυτά όμως πιστεύω πως από την στιγμή που έχουμε μερίδιο ευθύνης και όλοι εμείς για την σημερινή κατάσταση εμείς είμαστε και αυτοί που θα βελτιώσουμε τα πράγματα ή τουλάχιστον θα προσπαθήσουμε. Την παρούσα κρίση την οποία βιώνει η Ελλάδα και όχι μόνο προτιμώ να την ορίζω όπως έχει οριστεί από τον Ιπποκράτη. Δηλαδή η «κρίση» είναι «η κλιμάκωση μιας προϋπάρχουσας διαδικασίας ή ασθένειας η οποία έφτασε σε ένα κρίσιμο σημείο. Το κρίσιμο σημείο μπορεί από μόνο του να καταλήξει στον θάνατο ή να επιλυθεί μέσω μιας πληθώρας διαδικασιών οι οποίες μπορούν να προσεγγίσουν την επίτευξη καλύτερης υγείας».
Όντας ένας άνθρωπος που επέλεξα μετά το τέλος των σπουδών μου στο εξωτερικό[1] να επιστρέψω στην χώρα μου δέχομαι επίκριση για αυτή την επιλογή και για το γεγονός του ότι όταν μου δίνεται η ευκαιρία εργάζομαι σε εποχιακές δουλείες οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν με το γνωστικό μου αντικείμενο. Πραγματικά θυμώνω και νιώθω απογοήτευση κυρίως για την άποψη πολλών πως είναι «αποτυχία» το να κάνεις μια οποιαδήποτε δουλεία προκειμένου να βγάλεις τα προς το ζην και πως το να ζεις στο εξωτερικό είναι καλύτερη επιλογή από το να ζεις στην χώρα σου. Κάποιος θεωρείται αποτυχημένος αν επιλέξει να επιστρέψει στην χώρα του, «θυσιάζοντας την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή»… Έχω να πω «Τρίχες Κατσαρές»!!! Αποτυχία για μένα είναι το να μην έχεις όνειρα, το να μην έχεις οράματα, άποψη και το να μην προσπαθείς να ζήσεις σύμφωνα με αυτά. Αποτυχία είναι το να ζεις την ζωή σου σύμφωνα με τις επιταγές διαφημιστικών καμπανιών ή με την ψευδαίσθηση πως κάπου αλλού είναι καλύτερα. Σαφώς και υπάρχουν χώρες οι οποίες προσφέρουν περισσότερα στους ανθρώπους που ζουν εκεί, από επιλογή ή μη, αλλά το γεγονός αυτό από μόνο του δεν σημαίνει πως η ζωή του καθένα ξεχωριστά είναι και καλύτερη. Σημασία έχουν οι μικρές επιλογές που κάνουμε όλοι στην καθημερινότητα μας, οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν και η πολυτέλεια του να μπορούμε να επιλέγουμε εμείς το πώς θα διαμορφώσουμε την καθημερινότητα μας. Αν κάποιος έχει την αίσθηση πως σε κάποια άλλη χώρα θα αποκτήσει θέση διευθυντικού στελέχους χωρίς να καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια, τότε πλανάται πλάνη οικτρά.
Παρ' όλα αυτά όμως πιστεύω πως από την στιγμή που έχουμε μερίδιο ευθύνης και όλοι εμείς για την σημερινή κατάσταση εμείς είμαστε και αυτοί που θα βελτιώσουμε τα πράγματα ή τουλάχιστον θα προσπαθήσουμε. Την παρούσα κρίση την οποία βιώνει η Ελλάδα και όχι μόνο προτιμώ να την ορίζω όπως έχει οριστεί από τον Ιπποκράτη. Δηλαδή η «κρίση» είναι «η κλιμάκωση μιας προϋπάρχουσας διαδικασίας ή ασθένειας η οποία έφτασε σε ένα κρίσιμο σημείο. Το κρίσιμο σημείο μπορεί από μόνο του να καταλήξει στον θάνατο ή να επιλυθεί μέσω μιας πληθώρας διαδικασιών οι οποίες μπορούν να προσεγγίσουν την επίτευξη καλύτερης υγείας».
Όντας ένας άνθρωπος που επέλεξα μετά το τέλος των σπουδών μου στο εξωτερικό[1] να επιστρέψω στην χώρα μου δέχομαι επίκριση για αυτή την επιλογή και για το γεγονός του ότι όταν μου δίνεται η ευκαιρία εργάζομαι σε εποχιακές δουλείες οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν με το γνωστικό μου αντικείμενο. Πραγματικά θυμώνω και νιώθω απογοήτευση κυρίως για την άποψη πολλών πως είναι «αποτυχία» το να κάνεις μια οποιαδήποτε δουλεία προκειμένου να βγάλεις τα προς το ζην και πως το να ζεις στο εξωτερικό είναι καλύτερη επιλογή από το να ζεις στην χώρα σου. Κάποιος θεωρείται αποτυχημένος αν επιλέξει να επιστρέψει στην χώρα του, «θυσιάζοντας την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή»… Έχω να πω «Τρίχες Κατσαρές»!!! Αποτυχία για μένα είναι το να μην έχεις όνειρα, το να μην έχεις οράματα, άποψη και το να μην προσπαθείς να ζήσεις σύμφωνα με αυτά. Αποτυχία είναι το να ζεις την ζωή σου σύμφωνα με τις επιταγές διαφημιστικών καμπανιών ή με την ψευδαίσθηση πως κάπου αλλού είναι καλύτερα. Σαφώς και υπάρχουν χώρες οι οποίες προσφέρουν περισσότερα στους ανθρώπους που ζουν εκεί, από επιλογή ή μη, αλλά το γεγονός αυτό από μόνο του δεν σημαίνει πως η ζωή του καθένα ξεχωριστά είναι και καλύτερη. Σημασία έχουν οι μικρές επιλογές που κάνουμε όλοι στην καθημερινότητα μας, οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν και η πολυτέλεια του να μπορούμε να επιλέγουμε εμείς το πώς θα διαμορφώσουμε την καθημερινότητα μας. Αν κάποιος έχει την αίσθηση πως σε κάποια άλλη χώρα θα αποκτήσει θέση διευθυντικού στελέχους χωρίς να καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια, τότε πλανάται πλάνη οικτρά.
Από την άλλη το θέμα της «επιλογής» είναι πολύ σημαντικό κατά την ταπεινή μου άποψη. Το κακό με την Ελλάδα είναι πως προσπαθούν να μας αφαιρέσουν αυτό το δικαίωμα μας στην επιλογή. Δεν μιλάω για ελευθερία, αλλά για την πολυτέλεια του να έχεις επιλογές στην ζωή σου. Κακώς ή καλώς λοιπόν κάποιοι από εμάς λειτουργούμε κάπως έτσι εξαιτίας της ανάγκης που νιώθουμε να καταφέρουμε κάποια στιγμή να γίνουμε «αυτοεξαρτημένα»[2] άτομα και να νιώσουμε ελεύθεροι μέσα από την ικανότητα του να επιλέγουμε[3].
Μαρία Τάμου
[1] Η επιλογή αυτή ήταν σχεδόν αναγκαστική εφόσον οι Ασιατικές Σπουδές είναι ανύπαρκτες στην Ελλάδα.
[2] Ο όρος «αυτοέξαρτηση» χρησιμοποιείται από τον Χόρχε ΜπουκάΪ στο βιβλίο του «Ο Δρόμος της Αυτοεξάρτησης», Εκδόσεις Opera.
[3] Η ελευθερία σύμφωνα με τον ίδιο συγγραφέα ορίζεται από την ικανότητα επιλογής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου