ΑσπρόΜαυρο

Σκέφτομαι πως αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες στην Ελλάδα. Όντας και η ίδια μετανάστρια για αρκετά χρόνια της παιδικής και ενήλικης ζωής μου, ανατρέχω στις αναμνήσεις μου και αναρωτιέμαι αν έχω αντιμετωπίσει ποτέ τις καταστάσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν εκατοντάδες μετανάστες στην χώρα μας καθημερινά.

Εικόνα 1:

 Έτος: 1985

Χώρα: Καμερούν

Ένα λευκό παιδί παίζει στην αυλή του σπιτιού του και ξαφνικά μια ομάδα ‘γηγενών’ συγκεντρώνεται τριγύρω του. Όχι όμως για να το χαζέψουν που χορεύει και τραγουδά, αλλά για να το γιουχάρουν, να το κατηγορήσουν για όλα τα δεινά που έφεραν τα ‘λευκά γουρούνια’ στην χώρα τους και στον λαό τους. Του έριξαν ευθύνες … αυτό ήταν λευκό και αυτοί μαύροι, αυτό είχε να φάει ενώ αυτοί όχι, είχε παιχνίδια ενώ τα παιδιά τους όχι ... Η ομάδα ήταν μεγάλη και το παιδί μόνο 3 χρονών.

Εικόνα 2:

Έτος: 2011

Χώρα: Ελλάδα

Ένα έγχρωμο παιδί παίζει στην γειτονία του και ξαφνικά μια ομάδα ‘γηγενών’ συγκεντρώνεται τριγύρω του. ‘Όχι όμως για να το χαζέψουν, αλλά για να το γιουχάρουν, να το κατηγορήσουν για όλα τα δεινά που έφεραν στην χώρα τους και στον λαό τους ‘οι βρωμιάρηδες’ ‘οι μαύροι’. Το κατηγόρησαν πως τα πήρε όλα, πως έκλεψε, πως έφερε κακό. έριξαν πολλές ευθύνες σε αυτό το πλάσμα … αυτό ήταν λαθρομετανάστης ενώ αυτοί όχι, αυτό δεν είχε να φάει ενώ αυτοί είχαν ‘φάει’ πολλά, δεν είχε παιχνίδια ενώ τα παιδία τους είχαν κάποια… Η ομάδα ήταν μεγάλη και το παιδί μόνο 3 χρονών.

Για την πρώτη ιστορία το τέλος το ξέρω γιατί είναι πραγματικό  και το έζησα εγώ η ίδια. Η δεύτερη ιστορία είναι μια εικόνα που ήρθε στο μυαλό μου βλέποντας το γιουχάισμα των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας τις τελευταίες μέρες και το τέλος είναι η τρίτη εικόνα που έχω στο μυαλό μου.

Για να μην τα πολυλογώ λοιπόν, οι γονείς μου, όπως και εγώ γιατί έχω ξεκάθαρη μνήμη του γεγονότος, πιστεύουμε  πως δεν μου συνέβη κάτι κακό εξαιτίας της παρέμβασης των ‘έγχρωμων’ της γειτονιάς μου οι οποίοι εκδίωξαν αυτή την ομάδα και με φυγάδεψαν, στην Αφρική του 1985.

Στην δεύτερη περίπτωση όμως, στην Ελλάδα του 2011, πραγματικά δεν ξέρω τι θα συνέβαινε. Έχω μια υπόνοια, μια φοβία, αλλά πραγματικά δεν ξέρω. Αυτό που φοβάμαι λοιπόν είναι πως σε μια τέτοια περίπτωση κανένας δεν θα παρέμβαινε, κανένας δεν θα φυγάδευε το παιδί και πραγματικά δεν θέλω καν να φανταστώ τι θα μπορούσε να συμβεί.

Ας σκεφτούμε λοιπόν όλοι εμείς ποια θα θέλαμε να ήταν η εξέλιξη αυτής της ιστορίας. Ή ακόμα καλύτερα, ποιο θα ήταν η καλύτερη εικόνα;

Δεν ξέρω αν όλα αυτά τα κατηγορώ που έχω στο μυαλό μου για τους Έλληνες έχουν να κάνουν με το γεγονός πως τα τελευταία 5 χρόνια ζω στο εξωτερικό και η δική μου εικόνα των Πακιστανών δεν είναι αυτή της Μάρνης, αλλά των φίλων μου της Αγγλίας, της εδώ οικογενείας μου. Μπορεί να είναι και έτσι. Πραγματικά δεν ξέρω...

Αυτό που ξέρω με βεβαιότητα όμως  είναι πως θα πρέπει να σκεφτούμε όλοι πως αν δεν είναι για εμάς τους ίδιους η ‘χώρα της επαγγελίας’ η Ελλάδα τότε για ποιους λόγους να είναι για τους λαθρομετανάστες της Νομικής;  Μήπως αυτοί οι άνθρωποι απλά εγκλωβίστηκαν στην χώρα μας στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν από τις όποιες συνθήκες διαβίωσης τους; 

Μόλις πρόσφατα υπήρξε αναγγελία για επιχειρήσεις ‘σκούπα’ στο κέντρο της Αθήνας. Μήπως θα έπρεπε λοιπόν να ρίξουμε τις ευθύνες σε αυτές τις κυβερνήσεις που λαμβάνουν ετεροχρονισμένα μέτρα;

Λυπάμαι πραγματικά… και αρνούμαι πεισματικά να έχω αυτή την εικόνα για την Ελλάδα του σήμερα και του αύριο. Εγώ σίγουρα θα προσπαθήσω να το αλλάξω αυτό το αύριο και είμαι πεπεισμένη πως θα προσπαθήσετε και εσείς.      

Μαρία Τάμου