Απώλεια...

Απώλεια: Όταν ένας άνθρωπος σβήνει, χάνονται στιγμές, αλλάζουν τα δεδομένα….

Υπάρχει μια έκφραση… «το λάδι στο καντήλι του τελείωσε» λένε… και αναρωτιέμαι ποιος άραγε το αποφασίζει αυτό; Είναι κάποιου είδους δοκιμασία αυτή για τους ανθρώπους;  Για αυτόν που τελειώνει το «λάδι» του ή μήπως για τους γύρω του που δεν φρόντισαν να το συμπληρώσουν; Και ποιος αποφασίζει τίνος το «λάδι» θα τελειώσει; Αρκεί άραγε να του πεις «σε αγαπάω, μην φεύγεις…», να προσευχηθείς ή μήπως να μετανιώσεις για  τα λάθη σου, για αυτά που ξέχασες να κάνεις και να πεις και που απλά υπήρξες αδύναμος, με πολλά ή λίγα ελαττώματα; Και αν λιγοψυχήσεις και απλά του πεις «φύγε, δεν θέλω να υποφέρεις…», τότε ποιος φταίει για αυτό το φευγιό;

Και όταν αυτό το «φευγιό» είναι πλέον κάτι δεδομένο, κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις όσο και αν προσπαθήσεις, αρχίζεις και σκέφτεσαι το μετά… Παράδεισος, Κόλαση, Ψυχή…  Σκέφτεσαι όλους αυτούς τους «κακούς» ανθρώπους που συνεχίζουν να υπάρχουν σε αυτή τη ζωή και απλά αναρωτιέσαι γιατί. Μπορεί να σκεφτείς πως απλά τελείωσε η πίσσα, δεν δέχονται πλέον «κακούς» στην κόλαση. Από την άλλη σε μια στιγμή διαυγείας μπορεί πολύ απλά να τα αμφισβητήσεις όλα αυτά. Ψευδαίσθηση λέω στον εαυτό μου, δεν υπάρχουν αυτά, δεν μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο, η λογική μου δεν μου επιτρέπει να πιστεύω κάτι τέτοιο…

Διάβασα τυχαία, λοιπόν, τα λόγια της  Cicely Dame Saunders,  "πόσο σημαντικό είναι, αλήθεια, να φυλάμε στην μνήμη μας τις ωραίες στιγμές, γιατί αυτές θα μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε τις πιο κακές αναμνήσεις. Και πόσο ανεκτίμητο είναι να ζούμε το παρόν, όταν είναι παρόν και όχι όταν έχει γίνει ανάμνηση... Η αξία των ανθρώπινων σχέσεων δεν έχει να κάνει με την διάρκεια αλλά με το βάθος στο οποίο μπορούν να φτάσουν", και σκέφτηκα πως έτσι ακριβώς είναι η ζωή και πως δεν έχει σημασία αν θα εκλείψουν λέξεις από το λεξιλόγιο μας, μελλοντικές στιγμές και καινούργιες αναμνήσεις ή ακόμη και άνθρωποι. Το σημαντικότερο όλων είναι αυτά που κουβαλάμε μέσα μας, αυτά που πήραμε από αυτούς που δεν υπάρχουν πλέον στην ζωή μας. Η ψυχή ενός ανθρώπου είναι οι πράξεις, οι αναμνήσεις και η δύναμη της να επηρεάζει αν όχι τα πάντα γύρω της, οτιδήποτε υπήρξε ποτέ κοντά της. Αυτός είναι ο Παράδεισος λοιπόν, σύμφωνα με την ταπεινή μου άποψη, η δύναμη μιας ψυχής να υπάρχει πάντα γύρω σου, μέσα σου και να σου δίνει πάντα κάτι… να μην παύει ποτέ να σε οδηγεί και να σε καθοδηγεί…

Και τις άτιμες στιγμές που αυτή η ζωή μοιάζει με ένα παράλογο αστείο, ακόμη και αυτές τις στιγμές ένα αεράκι νιώθω πάντα δίπλα μου ζεστό, ένα χέρι πάντα τον ώμο μου να ακουμπά και δυο μάτια σαν άστρα φωτεινά να με κοιτούν πάντα από εκεί ψηλά. 

Σε αγαπώ πολύ, μου λείπεις απίστευτα και το μόνο που εύχομαι είναι να είσαι καλά εκεί μακριά και να συνεχίσεις να φωτίζεις την ζωή μας…