«οι Έλληνες των Άκρων»

Η κατάσταση είναι πάρα πολύ απογοητευτική. Δεν χωρά καμία αμφιβολία σε αυτό. Οικονομία και κοινωνία μέρα με την μέρα σε μια συνεχή σύγχυση τα τελευταία χρόνια. Η κακή οικονομία μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια προς τον εκφυλισμό της κοινωνίας. Ιδέες όπως Ελευθερία, Ισότητα, Δημοκρατία, Ελευθερία του Λόγου και Ανθρώπινα Δικαιώματα καταπατούνται και παίρνουν άλλη μορφή καθημερινά. Το πιο λυπηρό και επικίνδυνο όμως δεν είναι η φτώχια και η ανεργία που υπάρχει γύρω μας, αυτά είναι προβλήματα τα οποία ξεπερνιούνται ή θα ξεπεραστούν. Εξάλλου η ιστορία μας έχει δείξει πως οι λαοί μέσα από τέτοια προβλήματα έχουν καταφέρει τα πιο σπουδαία πράγματα. Το πιο ανησυχητικό όλων είναι τα άλλα, τα κρυφά…

Είναι πραγματικά τρομερό το πόσο πολύ έχουμε αποπροσανατολιστεί σαν άνθρωποι. Έχουμε ξεχάσει σπουδαία πράγματα όπως παιδεία, αλληλεγγύη, θεσμοί, αρχές, ήθος, αγωνιστικότητα… Σαφώς αυτές οι λέξεις υπάρχουν ακόμη και σήμερα στο λεξιλόγιο όλων. Το θέμα είναι το πόσο σημασία τους δίνουμε και το τι έννοια έχουν καταλήξει να έχουν. Είναι τρομερό το πόσο εύκολα αυτές οι τόσο σημαντικές έννοιες έχουν καταλήξει να σημαίνουν οτιδήποτε θελήσει ο καθένας… Το πόσο εύκολο είναι να εκμεταλλευτεί ο καθένας από εμάς αυτές τις πολυσήμαντες έννοιες προκειμένου να «περάσει το μήνυμα» που αυτός θέλει. Λέγοντας σημαντικές έννοιες, σαφώς δεν εννοώ πως χωρίς αυτές κάποιος δεν μπορεί να ζήσει, ή έστω πως  δεν μπορεί να διασφαλίσει τα προς το ζην. Υπάρχει βλέπετε σχεδόν πάντα ο αντίλογος, το ότι έχουμε καταντήσει να θεωρούμε τα αυτονόητα «γραφικά»… και πρέπει να το ξεκαθαρίζουμε ακόμη και αυτά... Απλά πιστεύω πως έννοιες σαν αυτές είναι σημαντικές στην ζωή όλων των ανθρώπων απλά και μόνο γιατί καθορίζουν την ανθρώπινη υπόσταση μας. Αυτό απλά... Και εδώ έρχομαι και αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση που ζούμε-την οικονομική δυσχέρεια, τα προσωπικά μας δράματα ή ακόμη και ευημερία-έχουμε συνειδητοποιήσει αυτόν τον εκφυλισμό των εννοιών. Θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν αρκετοί «άνθρωποι» ακόμη οι οποίοι έχουν συνειδητοποιήσει αυτόν τον εκφυλισμό. Αυτό από μόνο του είναι μια ελπίδα….   

         

Βέβαια, παράλληλα σκέφτομαι πως η ιστορία της ανθρωπότητας μας διδάσκει πως είναι στην ανθρώπινη φύση να καταστρέφει αυτά που φτιάχνει… Και θέλω πολύ να καταρρίψω αυτήν μου την πεποίθηση και να πιστέψω πως για όλα αυτά που βιώνουμε καθημερινά κάποιος άλλος φταίει… Αλλά και πάλι βρίσκω εμπόδια σε αυτή μου την προσπάθεια… και αναρωτιέμαι που ήμασταν όλοι εμείς πριν καταλήξει να είναι συνώνυμο της ελληνικής κουλτούρας και κοινωνίας η τεμπελιά, φοροδιαφυγή, κατάλυση της δημοκρατίας, ατομικισμός, πλουτοκρατία, και τελευταία, o ρατσισμός. Σήμερα ενώ παρακολουθούσα ένα από αυτά τα γνωστά ντοκιμαντέρ για την φτώχεια και την κρίση, άκουσα το εξής: «οι Έλληνες είναι άνθρωποι των άκρων, δεν υπάρχει μέτρια κατάσταση. Στην Ελλάδα συναντάς εύκολα το πολύ κακό, αλλά και το πολύ καλό».

 Εδώ ήμασταν όλοι εμείς λοιπόν, «οι Έλληνες των άκρων» το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, αντί να γκρινιάζουμε και να αναλωνόμαστε σε θεωρίες συνομωσίας ή εθνοσωτήρων είναι να αλλάξουμε τα μέχρι πρότινος λαϊκιστικά και νεοπλουτιστικά μας πρότυπα. 

Απώλεια...

Απώλεια: Όταν ένας άνθρωπος σβήνει, χάνονται στιγμές, αλλάζουν τα δεδομένα….

Υπάρχει μια έκφραση… «το λάδι στο καντήλι του τελείωσε» λένε… και αναρωτιέμαι ποιος άραγε το αποφασίζει αυτό; Είναι κάποιου είδους δοκιμασία αυτή για τους ανθρώπους;  Για αυτόν που τελειώνει το «λάδι» του ή μήπως για τους γύρω του που δεν φρόντισαν να το συμπληρώσουν; Και ποιος αποφασίζει τίνος το «λάδι» θα τελειώσει; Αρκεί άραγε να του πεις «σε αγαπάω, μην φεύγεις…», να προσευχηθείς ή μήπως να μετανιώσεις για  τα λάθη σου, για αυτά που ξέχασες να κάνεις και να πεις και που απλά υπήρξες αδύναμος, με πολλά ή λίγα ελαττώματα; Και αν λιγοψυχήσεις και απλά του πεις «φύγε, δεν θέλω να υποφέρεις…», τότε ποιος φταίει για αυτό το φευγιό;

Και όταν αυτό το «φευγιό» είναι πλέον κάτι δεδομένο, κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις όσο και αν προσπαθήσεις, αρχίζεις και σκέφτεσαι το μετά… Παράδεισος, Κόλαση, Ψυχή…  Σκέφτεσαι όλους αυτούς τους «κακούς» ανθρώπους που συνεχίζουν να υπάρχουν σε αυτή τη ζωή και απλά αναρωτιέσαι γιατί. Μπορεί να σκεφτείς πως απλά τελείωσε η πίσσα, δεν δέχονται πλέον «κακούς» στην κόλαση. Από την άλλη σε μια στιγμή διαυγείας μπορεί πολύ απλά να τα αμφισβητήσεις όλα αυτά. Ψευδαίσθηση λέω στον εαυτό μου, δεν υπάρχουν αυτά, δεν μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο, η λογική μου δεν μου επιτρέπει να πιστεύω κάτι τέτοιο…

Διάβασα τυχαία, λοιπόν, τα λόγια της  Cicely Dame Saunders,  "πόσο σημαντικό είναι, αλήθεια, να φυλάμε στην μνήμη μας τις ωραίες στιγμές, γιατί αυτές θα μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε τις πιο κακές αναμνήσεις. Και πόσο ανεκτίμητο είναι να ζούμε το παρόν, όταν είναι παρόν και όχι όταν έχει γίνει ανάμνηση... Η αξία των ανθρώπινων σχέσεων δεν έχει να κάνει με την διάρκεια αλλά με το βάθος στο οποίο μπορούν να φτάσουν", και σκέφτηκα πως έτσι ακριβώς είναι η ζωή και πως δεν έχει σημασία αν θα εκλείψουν λέξεις από το λεξιλόγιο μας, μελλοντικές στιγμές και καινούργιες αναμνήσεις ή ακόμη και άνθρωποι. Το σημαντικότερο όλων είναι αυτά που κουβαλάμε μέσα μας, αυτά που πήραμε από αυτούς που δεν υπάρχουν πλέον στην ζωή μας. Η ψυχή ενός ανθρώπου είναι οι πράξεις, οι αναμνήσεις και η δύναμη της να επηρεάζει αν όχι τα πάντα γύρω της, οτιδήποτε υπήρξε ποτέ κοντά της. Αυτός είναι ο Παράδεισος λοιπόν, σύμφωνα με την ταπεινή μου άποψη, η δύναμη μιας ψυχής να υπάρχει πάντα γύρω σου, μέσα σου και να σου δίνει πάντα κάτι… να μην παύει ποτέ να σε οδηγεί και να σε καθοδηγεί…

Και τις άτιμες στιγμές που αυτή η ζωή μοιάζει με ένα παράλογο αστείο, ακόμη και αυτές τις στιγμές ένα αεράκι νιώθω πάντα δίπλα μου ζεστό, ένα χέρι πάντα τον ώμο μου να ακουμπά και δυο μάτια σαν άστρα φωτεινά να με κοιτούν πάντα από εκεί ψηλά. 

Σε αγαπώ πολύ, μου λείπεις απίστευτα και το μόνο που εύχομαι είναι να είσαι καλά εκεί μακριά και να συνεχίσεις να φωτίζεις την ζωή μας…    

"Το κατοχικό δάνειο"