Η κατάσταση είναι πάρα πολύ απογοητευτική. Δεν χωρά καμία
αμφιβολία σε αυτό. Οικονομία και κοινωνία μέρα με την μέρα σε μια συνεχή
σύγχυση τα τελευταία χρόνια. Η κακή οικονομία μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια
προς τον εκφυλισμό της κοινωνίας. Ιδέες όπως Ελευθερία, Ισότητα, Δημοκρατία,
Ελευθερία του Λόγου και Ανθρώπινα Δικαιώματα καταπατούνται και παίρνουν άλλη
μορφή καθημερινά. Το πιο λυπηρό και επικίνδυνο όμως δεν είναι η φτώχια και η
ανεργία που υπάρχει γύρω μας, αυτά είναι προβλήματα τα οποία ξεπερνιούνται ή θα
ξεπεραστούν. Εξάλλου η ιστορία μας έχει δείξει πως οι λαοί μέσα από τέτοια
προβλήματα έχουν καταφέρει τα πιο σπουδαία
πράγματα. Το πιο ανησυχητικό
όλων είναι τα άλλα, τα κρυφά…
Είναι πραγματικά τρομερό το πόσο πολύ έχουμε
αποπροσανατολιστεί σαν άνθρωποι. Έχουμε ξεχάσει σπουδαία πράγματα όπως παιδεία,
αλληλεγγύη, θεσμοί, αρχές, ήθος, αγωνιστικότητα… Σαφώς αυτές οι λέξεις υπάρχουν
ακόμη και σήμερα στο λεξιλόγιο όλων. Το θέμα είναι το πόσο σημασία τους δίνουμε
και το τι έννοια έχουν καταλήξει να έχουν. Είναι τρομερό το πόσο εύκολα αυτές
οι τόσο σημαντικές έννοιες έχουν καταλήξει να σημαίνουν οτιδήποτε θελήσει ο
καθένας… Το πόσο εύκολο είναι να εκμεταλλευτεί ο καθένας από εμάς αυτές τις
πολυσήμαντες έννοιες προκειμένου να «περάσει το μήνυμα» που αυτός θέλει. Λέγοντας
σημαντικές έννοιες, σαφώς δεν εννοώ πως χωρίς αυτές κάποιος δεν μπορεί να
ζήσει, ή έστω πως δεν μπορεί να διασφαλίσει τα προς το ζην. Υπάρχει βλέπετε σχεδόν πάντα ο
αντίλογος, το ότι έχουμε καταντήσει να θεωρούμε τα αυτονόητα «γραφικά»… και
πρέπει να το ξεκαθαρίζουμε ακόμη και αυτά... Απλά πιστεύω πως έννοιες σαν αυτές
είναι σημαντικές στην ζωή όλων των ανθρώπων απλά και μόνο γιατί καθορίζουν την
ανθρώπινη υπόσταση μας. Αυτό απλά... Και εδώ έρχομαι και αναρωτιέμαι πόσοι από
εμάς μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση που ζούμε-την οικονομική δυσχέρεια, τα
προσωπικά μας δράματα ή ακόμη και ευημερία-έχουμε συνειδητοποιήσει αυτόν τον
εκφυλισμό των εννοιών. Θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν αρκετοί «άνθρωποι» ακόμη οι
οποίοι έχουν συνειδητοποιήσει αυτόν τον εκφυλισμό. Αυτό από μόνο του είναι μια
ελπίδα….
Βέβαια, παράλληλα σκέφτομαι πως η ιστορία της
ανθρωπότητας μας διδάσκει πως είναι στην ανθρώπινη φύση να καταστρέφει αυτά που
φτιάχνει… Και θέλω πολύ να καταρρίψω αυτήν μου την πεποίθηση και να πιστέψω πως
για όλα αυτά που βιώνουμε καθημερινά κάποιος άλλος φταίει… Αλλά και πάλι βρίσκω
εμπόδια σε αυτή μου την προσπάθεια… και αναρωτιέμαι που ήμασταν όλοι εμείς πριν
καταλήξει να είναι συνώνυμο της ελληνικής κουλτούρας και κοινωνίας η τεμπελιά,
φοροδιαφυγή, κατάλυση της δημοκρατίας, ατομικισμός, πλουτοκρατία, και
τελευταία, o ρατσισμός. Σήμερα ενώ παρακολουθούσα ένα από αυτά τα γνωστά ντοκιμαντέρ
για την φτώχεια και την κρίση, άκουσα το εξής: «οι Έλληνες είναι άνθρωποι των
άκρων, δεν υπάρχει μέτρια κατάσταση. Στην Ελλάδα συναντάς εύκολα το πολύ κακό,
αλλά και το πολύ καλό».
Εδώ ήμασταν όλοι
εμείς λοιπόν, «οι Έλληνες των άκρων» το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, αντί να
γκρινιάζουμε και να αναλωνόμαστε σε θεωρίες συνομωσίας ή εθνοσωτήρων είναι να
αλλάξουμε τα μέχρι πρότινος λαϊκιστικά και νεοπλουτιστικά μας πρότυπα.
